Ήρθε η ώρα να ξαναγράψουμε τον ρόλο του πατέρα – μαζί.

Ζούμε σε καιρούς πρωτόγνωρους. Η τεχνολογία εξελίσσεται πιο γρήγορα από ό,τι μπορούμε να διαχειριστούμε. Τα κοινωνικά δίκτυα αποξενώνουν τους ανθρώπους. Η ψυχική μας υγεία κλονίζεται. Η οικονομική ανασφάλεια εντείνεται. Οι νέοι διστάζουν να κάνουν οικογένεια. Η υπογεννητικότητα επιμένει. Και τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα, χωρίς πυξίδα, χωρίς ελπίδα.

Αλλά μέσα σε όλο αυτό, υπάρχει μία αλήθεια που καμία κρίση δεν μπορεί να την κρύψει: ο σταθερός πατέρας που στέκεται στο ύψος του ρόλου του μπορεί να κάνει την διαφορά.

Οι μητέρες σηκώνουν όλο και μεγαλύτερο φορτίο στις διαπροσωπικές σχέσεις. Αγωνιούν για αρμονία, ειρήνη και ασφάλεια για τα παιδιά τους. Οι πατέρες, από την άλλη, πνίγονται στην αόρατη ευθύνη για το μέλλον. Νιώθουν πως κανείς δεν νοιάζεται και δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Έτσι αποσύρονται, παραιτούνται, σιωπούν.

Αγαπητή μητέρα, βοήθησε τον άνδρα σου να ενισχύσει την πατρική του θέση. Όχι ως καταπιεστής. Όχι ως παθητικός παρατηρητής. Αλλά ως θεμέλιο, οδηγός και φύλακας της οικογένειας.

Ενθάρρυνέ τον. Στήριξέ τον. Πες του: «Η κοινότητα σε χρειάζεται. Τα παιδιά μας σε χρειάζονται. Εγώ σε χρειάζομαι.»

Τα παιδιά μαθαίνουν περισσότερο από αυτό που βλέπουν, παρά από αυτό που ακούνε. Όταν ο πατέρας δίνει το παράδειγμα — με λόγο σταθερό, με συνέπεια στις πράξεις και αγάπη στους κανόνες — τα παιδιά βρίσκουν τον προσανατολισμό τους σε κάθε δυσκολία.

Αγαπητή μητέρα, ζήτησε από τον άνδρα σου να θέσει όρια. Να πει «όχι» όταν χρειάζεται. Να εμπνεύσει, όχι να παραχαϊδέψει. Να καθοδηγήσει, όχι να φοβηθεί.

Ο πατέρας δεν είναι φίλος. Είναι πηγή ακεραιότητας. Ο ρόλος του δεν είναι να αποφύγει τις συγκρούσεις, αλλά να τις κάνει αφορμές για σύνδεση, για δέσμευση, για κοινό όραμα. Όπως το σκαρί του πλοίου που διαπερνά τα κύματα, όχι γιατί τα αγνοεί, αλλά γιατί ξέρει πού πάει.

Οι κοινωνίες που αντέχουν στον χρόνο έχουν ένα κοινό στοιχείο: ισχυρούς, παρόντες, υπεύθυνους πατέρες. Όχι άνδρες που απλώς εργάζονται και αποσύρονται στον καναπέ. Αλλά άνδρες που χτίζουν κοινότητα, που γνωρίζουν τους γείτονες, που δίνουν το παρόν στις σχολικές και πολιτιστικές γιορτές, που έχουν τα παιδιά τους κοντά και όχι μπροστά σε μια οθόνη.

Αγαπητή μητέρα, ζήτησε από τον άνδρα σου να ηγηθεί. Όχι με φωνές. Με παρουσία. Όχι με εγωισμό. Με προσφορά. Όχι με επίδειξη δύναμης. Με συνέπεια.

Είναι καιρός να ξαναδούμε τι σημαίνει ηγεσία μέσα στο σπίτι. Η ηγεσία δεν είναι εξουσία αλλά ευθύνη. Είναι προσφορά χωρίς αντάλλαγμα. Είναι προτεραιότητα στο κοινό καλό. Είναι το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Είναι οι σωστές πράξεις τώρα για ένα καλύτερο αύριο.

Η πολιτική αποτυγχάνει. Τα σχολεία είναι μπερδεμένα και αποδυναμωμένα. Οι γιατροί μιλούν για σώματα, όχι για ψυχές. Οι δημοσιογράφοι για κρίσεις, όχι για λύσεις. Η ελπίδα, λοιπόν, δεν έρχεται από έξω. Έρχεται από μέσα.

Η αλλαγή έρχεται από το σπίτι. Από την οικογένεια. Από τον πατέρα που ξυπνάει και λέει: «Αρκετά. Θα φροντίσω το σπίτι μου. Θα βοηθήσω τα παιδιά μου να ωριμάσουν. Θα δώσω νόημα στη ζωή μας και μέλλον στον κόπο μας.»

Αγαπητή μητέρα, βοήθησε τον άνδρα σου να θυμηθεί ποιος είναι. Πες του: “Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος. Αρκεί να είσαι παρών και να νοιάζεσαι για το μέλλον μας.”

Δείξε του ότι τον θαυμάζεις, ότι τον σέβεσαι, ότι περιμένεις από αυτόν. Κι αυτό από μόνο του θα τον αλλάξει. Γιατί κάθε άνδρας γίνεται καλύτερος όταν ξέρει ότι τον χρειάζονται.

Η νέα γενιά χρειάζεται απαντήσεις. Δεν αρκείται σε κηρύγματα, ούτε σε αυτοβοήθεια. Θέλει πρότυπα. Θέλει άνδρες που δεν φοβούνται την υπευθυνότητα. Που χτίζουν αντί να κατηγορούν. Που λένε «εγώ φταίω» αντί για «φταις εσύ». Που σηκώνουν τα μανίκια και βρίσκουν λύσεις.

Και αυτά τα πρότυπα τα δίνουν οι πατέρες.

Αγαπητή μητέρα, χτίσε μαζί με τον άντρα σου ένα σπίτι που δεν θα το διαλύσει ούτε κρίση, ούτε ιδεολογία, ούτε τεχνητή νοημοσύνη. Μίλα με τις άλλες μητέρες. Αφοσιωθείτε στην κοινότητα και στηρίξτε τις νέες μητέρες. Δώστε βήμα στους άνδρες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Αγαπητή μητέρα, βοήθησε τον άνδρα σου να χτίσει μία οικογένεια με ρίζες τόσο βαθιές, που ό,τι κι αν έρθει αύριο, δεν θα την ξεριζώσει.

Πατέρα και μητέρα, διαβάστε αυτό το άρθρο μαζί. Να το κρατήσετε. Να το διαβάσετε ξανά σε πέντε και σε δέκα χρόνια. Γιατί δεν μιλάμε για τη σημερινή καθημερινότητα. Μιλάμε για το μέλλον των παιδιών μας, και των εγγονών μας.

Ήρθε η ώρα για τον Πατέρα του Μέλλοντος.


Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο ετήσιο περιοδικό «Γονείς & Παιδί», τεύχος 2025.