«Μεγάλωσα σε ένα σπιτικό με ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς. Οι γονείς μου φρόντιζαν καθημερινά να καλλιεργούν ένα κλίμα αγάπης και συναισθηματικής ασφάλειας. Αντιμετωπίζαμε το στρες και τις προκλήσεις της ζωής ενωμένοι. Οι αναπόφευκτες τριβές και μικροσυγκρούσεις μάς έδιναν την ευκαιρία να αναπτύσσουμε κοινωνικές δεξιότητες όπως η επικοινωνία, η κατανόηση και η συνεργασία. Με το παράδειγμά τους, οι γονείς μου ενστάλαζαν σε μένα και στα αδέρφια μου αρχές και αξίες, πλάθοντας σταδιακά τον χαρακτήρα μας.

Μέσα στο σπίτι καλλιεργούσαμε συνήθειες για έναν υγιεινό τρόπο ζωής, ενθαρρύνοντας την σωστή διατροφή, την τακτική άσκηση και τον επαρκή ύπνο. Φροντίζαμε ο ένας τον άλλον στην ασθένεια και δημιουργούσαμε τις συνθήκες για ταχεία ανάρρωση. Προσβλέπαμε στην καλή ποιότητα ζωής και την μακροζωία καθώς νιώθαμε πως είμαστε σημαντικοί και πως η ζωή μας έχει έναν σκοπό.

Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας μάθαμε να είμαστε εργατικοί. Νιώθαμε μέρος μιας δυνατής ομάδας και φροντίζαμε να καλλιεργούμε γνώσεις και δεξιότητες ώστε να μπορούμε να γινόμαστε όλο και πιο χρήσιμοι. Οι γονείς μας δεν σταμάτησαν ποτέ να μαθαίνουν και μας δίδαξαν την αξία της καλλιέργειας του πνεύματος. Λειτούργησαν ως πρότυπα, δείχνοντάς μας την σημασία της σκληρής δουλειάς και της επιμονής. Μας καθοδήγησαν επαγγελματικά προσφέροντας πολύτιμες συμβουλές και ευκαιρίες δικτύωσης.

Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε την αξία και τις παγίδες του υλικού πλούτου. Μάθαμε για την χρησιμότητα του χρήματος, την σύνδεση με την εργατικότητα και την προσφορά, καθώς και για την έννοια της αποταμίευσης. Κατά την εφηβεία ξεκινήσαμε να κάνουμε μικροθελήματα επί αμοιβής μέσα και έξω από το σπίτι και μάθαμε να διαχειριζόμαστε τον δικό μας ιδρώτα, τα δικά μας χρήματα. Τέλος, κατανοήσαμε πως αν και τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία, έχουν την δυνατότητα μέσω της σωστής διαχείρισης, να μας απαλλάξουν από πολλά περιττά βάσανα.

Από μικρός διδάχτηκα να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Με αφετηρία την ευγνωμοσύνη και την θετική δράση, έμαθα να ξεπερνάω εμπόδια και να γίνομαι όλο και πιο ανθεκτικός στις αντιξοότητες της ζωής. Επίσης, μέσα στην οικογένεια καλλιεργήθηκε η αίσθηση του ανήκειν που ήταν καθοριστική για τη διαμόρφωση μιας ασφαλούς αυτοεικόνας και μιας ισχυρής αίσθησης ταυτότητας.

Μέσα από τις δραστηριότητες της οικογένειάς μου έμαθα να συμμετέχω σε κοινωνικά δίκτυα υποστήριξης. Η αλληλεγγύη και η αυθόρμητη προσφορά χωρίς ανταλλάγματα με έκαναν να νιώθω μέρος μιας κοινότητας, μιας τοπικής κληρονομιάς με μακρύ παρελθόν και ένα μέλλον γεμάτο ελπίδα.

Σήμερα, ως νεαρός ενήλικας, νιώθω αρκετά ώριμος και υπεύθυνος και θέλω με την σειρά μου να δημιουργήσω μια οικογένεια σαν αυτήν που με μεγάλωσε. Επιθυμώ κι εγώ να ζήσω την χαρά της δημιουργίας, να παίξω με τα παιδιά μου και να τα δω να μεγαλώνουν με τις αρχές που μου παρέδωσαν οι δικοί μου γονείς.»

Ψέματα σας είπα! Κανένας νεαρός άνδρας δεν μου διηγήθηκε την παραπάνω ιστορία. Απλά φαντάστηκα πως θα ένιωθα, αν σε μερικά χρόνια μάθαινα πως τα παιδιά μου αποκόμισαν αυτήν την εμπειρία από την ζωή μέσα στο πατρικό τους σπίτι.

Εσείς πως θα νιώθατε;